Dus met collega's van het Farelcollege bezochten we ieder verschillende workshops, trainingen en lezingen en in de pauzes kwamen we hier op terug. Een mooi bespreekpunt was bijvoorbeeld hoe het onderwijs te personaliseren als we werken met een vast lesrooster. Ik zou er meteen de voorkeur aan geven om sowieso de leerlijn in de gaten te houden, maar werken met projecten en dagdoelen. Deze dagdoelen maken weer onderdeel uit van weekdoelen en dat kun je weer plaatsen in een periode. Vastomlijnde kaders met doelen maar ingevuld met meerdere mogelijkheden deze te behalen. De wegen naar Rome.
Het was zo maar een ingeving, gebaseerd op waar ik denk dat de behoefte liggen van de leerlingen. Zullen we zeggen vanaf de derde? Dat zou kunnen.
Aan het einde van de dag moeten de leerlingen aan verschillende doelen gewerkt hebben. Dat systeem moet gebaseerd zijn op het individu, op wat de leerling kan en wat ie nog moet doen om het examen glansrijk te kunnen halen. De manier waarop de leerling dat doet elke dag/week bijgehouden met een individuele coach. Stel dat een coach het gehele schooljaar vijf leerlingen begeleidt. Daarnaast heeft ie zijn eigen vak en met een goed samenwerkend team krijgt het plan handen en voeten. Een enorme uitdaging.
Wat de leerling moet kennen en kunnen is uiteraard aan het einde van de rit hetzelfde, maar de weg er naartoe moet inspirerend zijn omdat het vanuit de leerling zelf samen met de coach en de docenten aangewakkerd wordt. De docenten zijn professioneel genoeg om te weten welke leerroutes er dan afgelegd gaan worden en er ontstaan natuurlijke groepjes van leerlingen die ongeveer op dezelfde wijze invulling geven aan dat wat er die week, die periode en dat jaar en dan weer dagelijks geleerd moet worden, dus daar kan men samen aan de slag. Mooi!
Nu vindt men mijn ideeën vaak te ver gaan, te vrij, maar we moeten af van een vast lesrooster. Dat is echt niet meer van deze tijd. Docenten proberen echt alle moderniteiten toe te passen in hun lessen, maar elke keer stuit men weer op het weinig meeverende systeem.
De ene school is de andere natuurlijk niet. Op de ene school is men al verder dan op de andere school. Er liggen in ieder geval uitdagingen genoeg om het onderwijs anders aan te pakken. Een ander geluid daarbij was om de leerlingen een halve dag les te geven en vanaf twee uur tot vier uur op een andere manier, gepersonaliseerd, bezig te laten zijn. Al gaan we met het systeem ergens halverwege zitten, tussen mijn systeem en dat wat er al is, dan hebben we al wat bereikt.
Ik voel in ieder geval veel voor een andere inzet van docenten in het vo. Ik wil mijn vak weer terug als het ware. Mijn beroep bestaat minimaal uit het geven van het vak Nederlands, het opvoeden en inspireren van de tiener, het samenwerken met andere docenten om de leerlingen te laten zien dat een vak niet op zichzelf staat en laten we het netwerken, het leren van elkaar, niet vergeten. Zo vul ik mijn beroep globaal in. iPadonderwijs of niet, of andere vormen waarmee de school de markt op wil gaan, het maakt voor mij allemaal niets uit, als we de leerlingen maar zo ver krijgen dat ze uit zichzelf gemotiveerd en geïnspireerd hun diploma halen om uiteindelijk naar het vervolgonderwijs te gaan en op een goede manier kunnen functioneren in de naar mijn idee steeds ingewikkeldere maar steeds meer uitdagender wordende maatschappij. Zo ingewikkeld als de voorgaande zin zelf was. ;-)
Kijken we terug? Van pen naar computer en van computer naar robot! En nog steeds is het nodig dat leerlingen door alle tijden heen dus goed kunnen communiceren, samenwerken, analyseren, problemen oplossen, uitdagingen aangaan, reflecteren, et cetera. Onderwijs 2032!
Over de dag zelf? Ik zal alles wat ik heb geleerd weer langzaam vorm gaan geven in de lessen. Natuurlijk gebeurde dat al. Dat zat er al in. Ik wil vooral op de havo veel meer de praktijk in en buiten het lokaal aan het leren zijn. Daarnaast blijven schrijf - spreek, en leesonderwijs een pre!
Dan is er mooi onderdeel dat ik echt uit wil proberen, omdat je met dat onderdeel de wereld in de klas haalt. Dat kan op meerdere manieren. Met een viewmaster en opdrachten, maar ook kun je de leerlingen buiten laten wandelen met hun mobiel. Een voorbeeld. De leerlingen zijn samenwerkend bezig met een soort van wedstrijdelement.Je zet digitaal via een app een route uit met op bepaalde punten opdrachten die de leerlingen uit moeten voeren of vragen die ze moeten beantwoorden. Je kunt de leerlingen volgen en je communiceert met elkaar via de app en dus de mobieltjes. Iets ingewikkelder vanwege de middelen nodig hebt is de viewmaster. Ook daarbij haal je de wereld in de klas. Ik heb het boekje met verschillende ideeën gekocht, dus als ik tijd heb, dit jaar of komend jaar, zou ik daar best mee willen gaan experimenteren. Ik noteer het op mijn 'onderwijsbucketlist'. Verder heb ik gevolgd:
1. De basiscode van een nieuwe generatie (over hoe de jeugd te motiveren en waarvoor tieners openstaan).
2. Booster voor het schrijfonderwijs (van brainstorm naar redigeren waarbij alle zeven stappen belangrijk zijn).
3/4. Virtual reality in de les (themawandeling): van de viewmaster tot en met de uitdaging om met de leerlingen en hun mobiel te wandelen en te leren middels een app en van tevoren opgestelde vragen met een puntensysteem! Erg triggerend!!).
5. H3-boys, een jongensklas (23 jongens in een klas/hoe is dat gegaan op het Christelijk Lyceum in Apeldoorn. Ik concludeerde meteen dat die aan pak voor alle klassen moest gaan gelden: proactief bezig zijn met de dynamiek van klassen voordat het schooljaar begint met de kennis die je al van de leerlingen hebt).
6. Gepersonaliseerd leren en de zes stappen die daarbij horen. Personaliseren is een betere term dan differentiëren: nu staat de leerling centraal, dan komt de leerstof.
