Het nadeel van vernieuwen. Advies: bedenk van tevoren de knelpunten

Zoals jullie weten vernieuw ik graag. Daar hoort een valkuil bij: de ander hoeft er niet in mee te gaan. Voorbeeld: huiswerk wordt nog steeds slecht gemaakt. Dat had ik bij de vorige opdracht in mijn les verweven: maar een klein aantal had zijn huiswerk af.
Het ging mij om leesvaardigheid en literatuur gemixt (zie vorig blog). Ik moet toegeven: ik was teleurgesteld. Maar die verwachtingen had ik wel ingebed in mijn lessencyclus van leesvaardigheid in een nieuw jasje. Ze moeten de opdracht alsnog maken voor in het leesvaardigheidsdossier. Alle opdrachten wil ik laten afvinken en ze kunnen zo beter reflecteren op wat ze gedaan hebben. Als je een opdracht niet gemaakt hebt, dan maken we die opdracht gewoon na de lessen. 'Ik doe dit niet om je te plagen, ik wil dat je je komende toets haalt.'
Dat is dan de keerzijde van vernieuwen: oude gewoontes van de leerlingen en dus ook van jezelf worden gehandhaafd en dat haalt er weer even de pret vanaf. Je spreekt het door met de mentor en je denkt er nog even over na.
Ik weet dat ik als taak heb de leerlingen expliciet uit te leggen waarvoor ik de dingen met hen doe die ik doe. Ik moet hun meekrijgen. Daarom doe ik dit. Ze verwarren vernieuwingen met chaotisch, omdat ze zelf moeite hebben om minder traditioneel te zijn en ze voelen weerstand omdat ik een actieve houding van hen vraag. Ze zijn dat niet altijd gewend.
In mijn kwetsbare houding vraag ik me af: moet ik een stapje terug doen of moet ik doorzetten? Ik besluit beide te doen. Ik zal de leerlingen uitleggen wat er aan de hand is. Dat is een stapje terug voor mijn  gevoel, omdat ik het alleen maar logisch vind dat dat ik de leerlingen vraag actief te zijn.

In mijn volgende blog vertel ik over een succeservaring van dezelfde dag.